Pragnę podziękować wszystkim organizatorom i członkom  KRK ZAK za tak piękną organizację III Krajowego Kongresu ZAK. Tobie Siostro Anno i Siostrze Monice, pragnę szczególnie podziękować, ponieważ odczuliśmy Waszą serdeczność od momentu przyjazdu na parking i przez wszystkie dni trwania Kongresu. Przyznaję, że zostałam bardzo mile zaskoczona jego perfekcyjną organizacją i przesympatyczną atmosferą. Dziękuję za piękne wykłady, za wspaniałych ludzi, których poznałam. Należę do tych osób, które podczas Kongresu zostały formalnie  przyjęte do ZAK. Bardzo się cieszę, że mogłam to uczynić i za to też pięknie dziękuję, ponieważ było to niesamowite przeżycie, którego nie zapomnę do końca życia. Wiem, że przynależność do ZAK to też obowiązki, które przy Bożej pomocy postaram się wypełnić najlepiej jak tylko będę mogła.

Pragnę poinformować, że w naszej parafii radością i wrażeniami z Kongresu dzieliliśmy się już 26 września, zapraszając kapłanów naszej parafii, członków naszego koła modlitewnego "Wieczernik Królowej Apostołów" i sympatyków, gdzie na świetlicy parafialnej przy słodkim poczęstunku przekazywaliśmy nasze przeżycia i doświadczenia z Kongresu. Natomiast 28 października, po wieczornej mszy świętej, pragniemy się spotkać w naszej grupie modlitewnej aby dziękować Panu Bogu za ZAK i odnowić zobowiązania, które zostały przez nas złożone.

Wdzięczna za wszystko i zapewniająca o codziennej modlitwie za wszystkich członków ZAK

Krystyna Łyskanowska, Malanów

ZJEDNOCZENI ABY SŁUŻYĆ - to hasło Kongresu ZAK w Polsce, które wypełniało się na naszych oczach.

Każdy, kto cokolwiek w swoim życiu organizował, doskonale zdaje sobie sprawę ile to wymaga trudu i zaangażowania. A to było wydarzenie międzynarodowe, chociaż w łonie jednej rodziny - Rodziny Pallotyńskiej. Poprzeczka była tam postawiona wysoko. Na etapie przygotowań wszyscy musieli się zjednoczyć, aby służyć nam - uczestnikom Kongresu. To było bardzo czytelne świadectwo. Wspieraliśmy Was duchowo w tych przygotowaniach. I tak, jak powiedział w swoim wystąpieniu O.Adam Schulz SJ, tylko zjednoczenie z Bogiem, moc Ducha Św. może uczynić naszą działalność apostolską i skuteczną.

My, jako solecka wspólnota ZAK, przygotowywaliśmy się do "kiermaszu rozmaitości" i w tym przypadku wiele osób musiało się zaangażować, aby zgromadzić wszystko. Ale "daliśmy radę", bo naszym celem było wsparcie Misji pallotyńskich.

Idąc po tej linii zaangażowania, zapisałam się na spotkanie panelowe, które prowadził ks. Stanisław Stawicki SAC, Zjednoczeni aby apostołować, oraz na drugą część prowadzoną przez Ks. Jerzego Limanówkę SAC, z Pallotyńskiej Fundacji Salvatti, oraz S.Małgorzatę Wyrodek SAC, z Centrum Misyjnego Sióstr Pallotynek. Temat był mi bardzo bliski - Misje, aby służyć. Tymi sprawami nasza Wspólnota żyje od lat i każda nowa forma apostołowania była dla mnie bardzo cenna.

Wszystkim, czym żyliśmy na Kongresie, podzieliłyśmy się na spotkaniu. Z Solca Kujawskiego uczestniczyły cztery osoby, z których dwie składały Akt Zaangażowania Apostolskiego.

Natychmiast uruchomiliśmy akcję zbierania zużytych komórek i znaczków. Uzbieraliśmy już sporo, ale akcja cały czas trwa. Kongres był świetną okazją do wymiany doświadczeń, odnowienia starych znajomości, ładowania "akumulatorów" duchowych.

Dziękuję Bogu, za te piękne dni jedności, sympatii, życzliwości i humoru. Chylę czoła przed odpowiedzialnymi i organizatorami tego wydarzenia w Rodzinie Pallotyńskiej.

Irena Kolasa

Często myśląc skrótowo nie używam nazwy Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego tylko moja Rodzina Pallotyńska - jestem w rodzinie. Kongres to był czas spotkania z rodziną w bliższych i dalszych relacjach. Wszystko było istotne i potrzebne ale spotkanie z konkretnymi ludźmi było najważniejsze.

Z czym wyjechałam z Kongresu? Z tym czego bardzo nie chciałam usłyszeć, z czym się nie zgadzam i czego nie chcę. Powołanie do świętości w pracy zawodowej, bycie na 100 procent, ukochanie pracy.

Cała konferencja o. A. Szulca jakby była skierowana do mnie.

Panel o słuchaniu i rozeznawaniu też jakby co do słowa przygotowany dla mnie. Nic przypadkowego i nic niepotrzebnego.

Wyjechałam na nowo zakochana w Adoracji Jezusa. Sobotnia Adoracja to było dla mnie spotkanie z Bogiem, Jego czas i Jego Pocałunek.

Mam dużo do odrobienia zadań domowych, rozprostowałam nogi i muszę iść dalej, a im dojrzalej tym ciemniej...

Kasia

Zacznę od początku - jak to się stało, że znaleźliśmy się na Kongresie? Rok temu członkowie naszej Wspólnoty, uroczyście, w obecności reszty Wspólnoty, wzruszeni - co było widać - wstąpili do ZAK.

Co to ten ZAK?- myślę, podejdę, zapytam. Odpowiedź nic mi nie wyjaśniła, ale zadałam dodatkowe pytanie - No, ok - a co Ty teraz w związku z tym musisz robić? Nic - zabrzmiała odpowiedź. No jak to!!! To mi się jakoś nie chciało ułożyć w głowie, pomyślałam sobie - po co im ten ZAK, jak mają nas :) wspaniałą Wspólnotę. Czas płynął, jakieś pojedyncze rozmowy na temat ZAK-u się odbywały, aż nadszedł okres losowania Patrona na rok kolejny (taki zwyczaj mamy we Wspólnocie) - i mąż wylosował - uwaga! - Wincentego Pallottiego. Oświadczył mi więc, że odczytuje to jako znak, że należy coś z tym zrobić. Mówię mu: ok, jak uważasz.

I tym sposobem znalezliśmy się na Kongresie.
Cały ten czas Kongresu stał się dla mnie rekolekcjami, wyjechałam z niego z wieloma przemyśleniami. Każdy temat poruszony był dla mnie osobiście ważny. Usłyszałam kilka odpowiedzi na pytania, które mnie nurtowały od jakiegoś czasu - tak właśnie działa Bóg - pytasz? Masz odpowiedź :)

Chciałabym poruszyć to co było najważniejsze dla mnie:
Ostatnim punktem była konferencja Pani Donatelli Acerbi. Przyznam, że nie słuchałam z wielkim zaangażowaniem - do czasu! Jednym z punktów był fragment filmu "La strada ".. I był to fragment opowiadający o użyteczności? - talentach? - lub raczej ich braku głównej bohaterki. I padły słowa, że nawet kamień ma sens istnienia, i bez niego świat byłby inny. I wtedy Pani Donatella powiedziała - "My kamienie....", a ja się popłakałam. Całe życie miałam przekonanie, że jestem taka zwykła, przeciętna, nic szczególnego, żadnych pasji, hobby, talentów. Świat dookoła wgniatał w głowę - musisz być jakaś!!! musisz mieć pasję!! Nawet w CV masz napisać hobby, i najlepiej jakieś wyjątkowe - a ja co? kura domowa :). Uwierało mniej, lub bardziej (raczej w nastoletniej młodości bardziej). Aż tu nagle słyszę - że ja - kamień -jestem ważna, i to co robię jest cenne w oczach Boga. To było budujące, piękne i ważne!

Zrozumiałam też, że jestem Apostołem - ja Gosia, jestem Apostołem! Patrzyłam na grupę dzielenia, w której byłam - i to było dla mnie bardzo cenne -możesz się "tylko" modlić - a robisz tak wiele dobra tą modlitwą. Widziałam jakim wielkim darem dla ludzi jest Wspólnota, jakie to ważne, jednoczyć się - duży może więcej. Zrozumiałam jak wiele dobra każdej indywidualnej osobie daje Zjednoczenie.

Zrozumiałam idę ZAK-u i co to jest Apostolstwo.

Mogę dzisiaj powiedzieć z całą stanowczością - TAK - CHCĘ DO ZAK-u. Chcę być członkiem tej wielkiej rodziny :) Duży może więcej!

Chwała Panu!

Małgorzata, Wspólnota Świętej Rodziny ze Starogardu Gdańskiego

Należąc już do Wspólnoty, angażując się w różne, nowe akcje, musiałem stanąć wprawdzie przed sobą i zadać sobie pytanie. Dlaczego miałbym wstępować do ZAK? Czy to co robię nie wystarcza? Czy ZAK nie będzie następnym, może ponad moje siły, zobowiązaniem?

Znajomi, z którymi wspólnie angażujemy się w różne wydarzenia, już od jakiegoś czasu namawiali nas do przystąpienia do ZAK. Kiedy z żoną zaczęliśmy na ten temat rozmawiać, powierzyłem ten temat Duchowi Świętemu. I masz babo placek. Już po dwóch tygodniach, na corocznym spotkaniu Wspólnoty, wylosowałem patrona na najbliższy rok. Był nim Św. Wincenty Pallotti. Od tej chwili wiedziałem już, że następny krok powinien należeć do mnie. Bez wahania zapisałem się na kongres.

III Krajowy Kongres ZAK był mocnym, przede wszystkim duchowym przeżyciem. Urzekła mnie atmosfera i ludzie, wśród których czułem się swobodnie. Miałem wrażenie, że typowy dystans pomiędzy duchowieństwem a świeckim zupełnie nie istniał. Czułem Ducha Zjednoczenia.

Kiedy już emocje po Kongresie opadły i rzeczywistość dnia codziennego ściągnęła mnie tych parę centymetrów do ziemi, już zupełnie inaczej widziałem swoją rolę w ZAK. Wszystko znalazło swoje miejsce, a odpowiedzi na nurtujące mnie pytania okazały się zupełnie inne, niż mogłem się spodziewać.

Po co miałbym wstąpić do ZAK? Ponieważ tylko we wspólnocie mogę wzrastać i się duchowo rozwijać. Dlaczego akurat w Zjednoczeniu? Ponieważ w tej Wspólnocie, jak w żadnej innej, czuje się więź zjednoczenia, zarówno duchownych jak i świeckich. Poza tym, wierze gorąco w to, że to nie przypadek, że moim patronem został Św. W. Pallotti, tylko działanie Ducha Świętego. Skoro proszę o radę mojego Dobrego Znajomego i ją otrzymuję (muszę się tylko do Niego pomodlić), to powinienem za nią podążyć by móc rozpoznać i wykorzystać dary, które każdy z nas otrzymał.

- Czy to będzie moje następne zobowiązanie? Jasne, że tak!
- Czy powinienem się go obawiać? Nie!
- Po co się angażować? Ponieważ decyzja o zaangażowaniu przychodzi najtrudniej. Trudne jest również systematyczne kontynuowanie jakiejś inicjatywy. Ale właśnie zaangażowanie ludzi, wydaje mi się, że jest najcenniejsze.
- Dlaczego akurat ja miałbym to robić? Ponieważ wierzę w to, że właśnie czas, którego mi najbardziej brakuje, jest tym co mogę poświęcić na rzecz innych ludzi. Nie chodzi przecież o to, żeby ofiarować coś czego mamy w nadmiarze.
- Po co miałbym to robić? Po to, by zrobić ten pierwszy krok, oparty na fundamencie wiary i modlitwy, a następnie znaleźć kogoś lepszego na swoje miejsce.

Mam niestety taki feler, że zanim się w coś zaangażuję, muszę do tego przekonać samego siebie (a jest to czasem bardzo ciężkie zadanie). Po Kongresie właśnie w powyższy sposób, to sobie poukładałem. I jestem przekonany, że to ma sens.

Także pytanie czy powinienem przystępować do ZAK stało się bezzasadne. Pojawiło się pytanie: Jak mogę się przygotować by wstąpić do Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego.

Z Panem Bogiem

Leszek

Miłość Chrystusa przynagla nas, aby służyć.

Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie i pallotyńskiej rodzinie

Niedawno zakończył się III Krajowy Kongres Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. Jego hasłem były słowa: „Zjednoczeni, aby służyć." Przez dwie doby trwaliśmy w pallotyńskim wieczerniku w Konstancinie koło Warszawy. Zgromadziło się w nim około 230 osób z różnych wspólnot ZAK w Polsce, ale byli też goście z Białorusi, Ukrainy, Słowacji, a nawet z Kuby. Z Rzymu przyjechali wyjątkowi goście: Donatella Acerbi, która jest aktualnie przewodniczącą Generalnej Rady Koordynacyjnej ZAK oraz ks. Rory Hanly, pełniący funkcję Sekretarza Generalnego ZAK. Kongres był radosnym świętowaniem pallotyńskiej rodziny w Polsce, w atmosferze miłości, modlitwy, braterskiego i siostrzanego dialogu oraz dzielenia się doświadczeniem apostolskiego zaangażowania w ZAK.

Kochani, my już 33 lata jesteśmy zjednoczeni, aby służyć we wspólnotach ZAK Królowej Apostołów, ukierunkowanych na różne zadania apostolskie. W latach 1984-1985 utworzyło się tych wspólnot około sto, na terenie całej Polski. Później utworzyły się wspólnoty w Skarżysku Kamiennej, Ciechocinku, Łomży i Malanowie k. Kalisza. Aktualnie istnieje ich jeszcze około 60. Wiele wspólnot umarło śmiercią naturalną, bo starszym nie udało się zaprosić młodszych. 

Kochani, dziękuję Bogu za Wasze trwanie we wspólnotach ZAK, za Waszą współpracę z Bogiem i ze sobą, za odpowiedzialność i troskę animatorów. Dziękuję za Wasze systematyczne spotkania modlitewno formacyjne we wspólnocie, w duchu Wieczernika Królowej Apostołów, które umacniają i pogłębiają Waszą więź z Bogiem, z naszą Patronką i św. Wincentym Pallottim oraz Waszą wzajemną miłość. Miłość Chrystusa przynagla nas, aby żyć w przyjaźni z Bogiem i ludźmi.

Dziękuję za życzliwe przyjmowanie mojej pomocy podczas rekolekcji, dni skupienia i spotkań modlitewno formacyjnych. Zgodnie z planem, który wysłałem w lipcowym liście, w najbliższym czasie odbędą się one; w Sosnowcu 30 IX, w Węgierskiej Górce 1 X, w Andrychowie 3 X, w Skarżysku Kam. 7 - 8 X, w Białymstoku 14 X, w Siedlcach 21 X, w Łukowie 22 X, w Ołtarzewie 29 X, w Łomży 5 XI, w Poznaniu/Morasku/ 10-12 XI, w Żaganiu 13 XI, w Obornikach Śl. 14 XI, we Wrocławiu 15 XI, w Wałbrzychu 16 XI, w rejonie Bystrzycy Kł. 18 XI, w Czernicy Wrocławskiej 19 XI, w Ołtarzewie 26 XI, w Gitrzwałdzie 2-3 XII, w Ołtarzewie 8-10 XII.

Zapraszam serdecznie tam, gdzie Wam najbardziej pasuje miejsce i termin. Proszę o modlitewne wsparcie, aby moje posługiwanie było dla Was owocne. Do zobaczenia. Szczęść Boże.

ks. Stanisław Rudziński SAC
Oltarzew, ul. Kilińskiego 20
05-850 Ożarów Mazowiecki
tel. 604059657 i 227338593
e-mail: Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć.