Refleksje dotyczące tworzenia Lokalnych Rad Koordynacyjnych

1. Konieczność Lokalnych Rad Koordynacyjnych

Apotolstwo można praktykować na różnorakie sposoby. Jako członkowie Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego mamy być aktywni apostolsko w i razem ze Zjednoczeniem.

Zjednoczenie żyje i działa tam, gdzie ludzie, zafascynowani charyzmatem św. Wincentego Pallottiego, angażują się razem w apostolstwo powszechne[1]. To oznacza, że tam, gdzie kobiety i mężczyźni, inspirowani przez Pallottiego, są zdolni i gotowi współpracować bezinteresownie w celu rozbudzania apostolskiej odpowiedzialności wśród ochrzczonych, tam zaczyna istnieć Zjednoczenie. Lecz takie inicjatywy, aby mogły być w pełni i trwale skuteczne, potrzebują widzialnej łączności. Statut Generalny (= StatGen) daje nam w tym celu narzędzie, jakim są Lokalne Rady Koordynacyjne (= LRK). Bez nich Zjednoczenie jest rzeczywistością o niejasnych rysach, nie dającą się w żaden sposób tak naprawdę dotknąć i doświadczyć; bez LRK Statut Generalny pozostaje jedynie “dobrze zabalsamowanym, ale martwym ciałem”[2]. LRK “są życiem, oddechem Zjednoczenia”[3].

Krajowe Rady Koordynacyjne i Generalna Rada Koordynacyjna mogą tylko pośrednio wpływać na apostolstwo powszechne (por. art. 50 i 55 StatGen.). Natomiast to LRK, na swoim terenie lub środowisku, są bezpośrednio ukierunkowani na apostolstwo powszechne (por. art. 12-13, 44-45 StatGen).

2. Lokalne Rady Koordynacyjne w Statucie Generalnym Zjednoczenia

Statut Generalny poświęca LRK jedynie trzy artykuły (43-45). Wszystkie inne kwestie, np. proces ich zakładania, liczba członków, zakres kompetencji, częstotliwość i regulacje dotyczące spotkań – w ramach ogólnych kryteriów ustanowionych przez Krajową Radę Koordynacyjną – są pozostawione wolnej decyzji członków Zjednoczenia. Winny one być określone stosownie do posiadanych możliwości i mając na uwadze lokalne potrzeby członków i Kościoła[4].

3. Szczególne cechy Lokalnych Rad Koordynacyjnych

LRK, bardziej niż strukturami organizacyjnymi, są[5]:

3.1    Wspólnotami, w których duchowa i apostolska moc Zjednoczenia winna być w sposób widzialny doświadczana i nieustannie odnawiana (Pallotti: Wieczernik);

3.2    Miejscami, w których uskutecznia się zaangażowanie w realizację pallotyńskiej wizji Kościoła, stosownie do sytuacji i czasu;

3.3    Przestrzeniami spotkania mającego na celu poszukiwanie jedności;

3.4    Spotkaniami, na których poszukuje się i przyjmuje Boże natchnienia;

3.5    Forum pogłebiania wiary i wzajemnego dzielenia się;

3.6    Centrami współpracy i formacji;

3.7    Ośrodkami, które, inspirując i działając, promieniują na cały Kościół lokalny (na parafie i diecezję).